Het is reeds de tweede keer dat we Craig Finn mogen verwelkomen in een Belgische concertzaal dit jaar. In februari stond hij in de AB en speelde hij een akoestische set ter ondersteuning van zijn nieuw album “I Need A New War”. Het is zijn vierde soloalbum en maakt deel uit van een soort trilogie, zijn laatste drie albums zijn geschreven in éénzelfde periode, in dezelfde plaats opgenomen met dezelfde producer en engineer.

De Amerikaanse verhalende songwriter gebruikt net als sommige soortgelijke muziekcollega’s de rockmuziek als medium. Als zanger en tekstschrijver van The Hold Steady wist hij al enige naambekendheid te verwerven met hun album “Boys And Girls In America” (2006). De portie stevige ‘classic rock’ van de band wordt door Finn voorzien van gedetailleerde grootse verhalen waarbij de personages in zeer dramatische feiten kunnen terechtkomen. Op zijn soloalbums zijn de personages kwetsbaarder en realistischer, mensen die veelal in ongelukkige situaties terechtkomen en een poging doen om hieruit te komen. Dat zijn teksten door een subtieler muzikaal pallet worden geaccentueerd dan bij The Hold Steady wordt door The Uptown Controllers in de Trix met veel bravoure uitgevoerd.

De magere opkomst weerhoudt Craig Finn en zijn vijfkoppige band niet om helemaal op te gaan in hun muziek. Opener “Be Honest” laat een band horen die met veel variatie een nummer helemaal naar zijn hand kan zetten. De toch wat monotone zang van Craig Finn wordt vaak met de nodige breaks en aanzwellend geluid onderbroken. De setlist bestaat uit een mooie verdeling van zijn drie laatste soloalbums.

Craig Finn is opgegroeid in Minnesota maar leeft en werkt reeds meer dan 20 jaar in New York, waar hij best gelukkig is. Zijn hoofdpersonage, Francis, in het nummer “A Bathtub In The Kitchen” is dit allerminst, een droevig donker nummer met toch een wat komische positiviteit. Het geluid van de band geven nummers als “Birds Trapped In The Airport” en “Maggie I’ve Been Searching For Our Son” een duidelijk meer rock getint geluid dan op het album. Muzikaal tapt deze band uit verschillende vaatjes, van blue-collar rock, punk, jazz, country en rock and roll tot zelfs enkele bigband momenten, dit gecombineerd met de teksten van Finn en je krijgt liedjes met een eigen muzikale stempel.

Uit het stijlvolle “Grant At Galena” komt de titel van zijn nieuw album “I Need A New War”, “ik heb een nieuwe uitdaging nodig, iets om terug gelukkig te worden” vindt de ongelukkige hoofdpersoon van het verhaal. Bij dit droevig melancholisch nummer wordt Craig Finn vocaal bijgestaan door Laura Stevenson. Deze 35-jarige New Yorkse speelde deze avond het voorprogramma. Met haar droevige emotionele liedjes wist ze bij sommigen zeker een gevoelige snaar te raken mede door haar knappe innemende stem en no nonsens attitude. Met haar subtiele backing vocals geeft ze de nummers van Finn nog een andere dimensie mee, een perfecte match die twee stemmen en beiden genieten van hun performance, er verschijnt zelfs een glimlachje op het gezicht van Craig. Gehuld in donkere kledij en steeds een baseball cap en bril dragend, heeft de man meestal een nors uiterlijk, uitermate geschikt om zijn niet zo vrolijke nummers te brengen. Dit doet hij dan op een zeer eigen manier, met dramatische gebaren en een lichaam dat beweegt in alle richtingen weet hij de aandacht van het publiek te houden. De band brengt een goede uitgebalanceerde set waarbij de tragere, emotionelere nummers afgewisseld worden met meer uptempo materiaal, ja zelfs dansbare, muziek. In het nummer “Newmyer’s Roof” horen we nogmaals een prominente rol van de sax, met zijn snel jazzy spel weet hij ook hier weeral het nummer juist in te kaderen. “Trapper Avenue” een nummer over ‘tellin’ the truth’ krijgt een stevige versie van de Uptown Controllers die er een krachtige portie rock and roll aan toevoegde.

Als bisnummers wordt nog het droevige, emotionele “God In Chicago” gespeeld, een monoloog over een moeder die haar zoon dood aantreft met verborgen drugs, een soort grafrede met een verhaal, begeleid door simpel pianospel en een fraai refrein, een zeer beklijvend nummer. “Ninety Bucks” sluit de avond af, een vrolijker uptempo nummer, zowaar een singalong.

Na een anderhalf uur durende excellent optreden nam Craig Finn met een glimlach afscheid van een zeer aandachtig en dankbaar publiek. Hij bracht zijn ‘sad songs’ met zoveel intensiteit, muzikaal omlijst door een superbe backing band The Uptown Controllers. Diegene die hem ditmaal gemist hebben, de volgende keer als hij nog eens naar België komt, duidt de datum in het rood aan in je agenda! Live verrassend goed !!!

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers